Tourdefrance
2020 updates

Een dag nadat de renners hebben bij kunnen komen was het tijd voor de op voorhand meest verraderlijke rit van deze ronde. Eilandhoppen aan de westkust. Het peloton moest tussen twee eilanden fietsen waar de wind wel eens de grootste tegenstander kon gaan worden.

De ochtend voor de start was de sfeer al erg nerveus. Er waren veel geruchten over de Corona testen die waren afgenomen. Her en der zouden positieve tests zijn afgenomen. Gelukkig gaf de organisatie uiteindelijk uitkomst. Bij de renners was niemand besmet. Wel blijken er wat teamleden te zijn getroffen. Grootste bizarre feit is wel dat Prudhomme zelf wel geraakt is. De Tourbaas blijkt Corona te hebben en is gedwongen zijn vlaggen over te dragen.

De dag is het zadel was een stuk minder interessant. De rit kreeg twee Zwitsers aan de leiding . Kung en Schár hadden blijkbaar inspiratie op gedaan door Hirschi. Echt een groot gat sloegen ze nooit. Dit zou op zeker een massasprint worden. Wat wel opviel was dat in sommige dorpen de mensen rijendik langs de weg stonden. Op sommige momenten probeerde ze het peloton wel op de kant te krijgen maar telkens gaf de Ventoux geen thuis.

De hoogtepunten bestonden vooral uit een aantal valpartijen. Pocagar en G. Martin lagen er bij maar verloren geen tijd. Na de lange brug richting Île de Ré werd de sprint voorbereid. Team Sunweb nam brutaal de leiding. 1 voor 1 werden de renners op gesoupeerd. De wagons was compleet maar op de finish bleek Cees Bol de trein te hebben gemist. Sam Bennet had Mõrkov als TGV en op raket snelheid maakte de Ier het geweldig af. Ook al wilde hij geen crybaby zijn, dit was een juweeltje. Caleb Ewan en Peter Sagan maakte het podium compleet. Daar kan je mee thuis komen dacht ik zo.

Toch was het niet de etappe die verwacht was en wellicht stiekem gehoopt was. Wij die altijd roepen dat het veiliger en minder heftig moet balen als we niet geëntertaind worden. Het was een toffe sprintrit waar Jumbo Visma super doorheen is gekomen. Gesink heeft even een val gehad maar verder prima dagie voor de zwarte-gelen.

De dag van morgen

Voor morgen kan ik proberen een erg spannende teaser te maken maar de rit naar Poitiers zal hoogstwaarschijnlijk weer sprinters voer worden. Prima te controleren en de eindstreep ligt op een brede weg waar explosie gegarandeerd zal worden. Dus reken op Franse ploegen in de aanval .

Een berekenend peloton . Zie het als een lange aansteek lont richting een gigantisch Kruidvat. Voor de rest zou ik er een lekkere sudoku naast leggen voor de lange uurtjes tussendoor. Ook dit hoort bij de Tour de France!

Na de zo chaotische start van de tweede Tourweek, stond het peloton vandaag weer in de relaxmodus. Sprinten in Poitiers, dat stond vanmorgen al in de sterren geschreven. De 167,5 kilometer vanuit Châtelaillon-Plage moesten alleen wel nog even afgewerkt worden.

Direct uit de start trok Matthieu Ladagnous ten aanval. De eenzame vluchter van Groupama-FDJ leek na een kilometer of dertig gezelschap te krijgen van zes sterke hardrijders. Jasper Stuyven, Tom van Asbroeck, Oliver Naesen, Stefan Küng, Lukas Pöstlberger en Michael Gogl sloegen een gaatje met het peloton, maar de sprintersploegen Deceuninck-Quick Step en Lotto Soudal vonden dat niet oké en trokken het peloton in een lang lint. Het was de enige opwinding van de dag tot aan de finale.

Op de vlakke wegen zat Jumbo-Visma de hele dag netjes van voren, zonder te hoeven werken. Ook de andere ploegen probeerden zo goed als kan hun kopmannen uit de gevarenzone te houden. En gevaar zit in een klein hoekje, weet ook Ion Izagirre. De Spanjaard van Astana viel en werd na Gregor Mühlberger (Bora) de tweede uitvaller van de rustige dag.

Sagan duwt Van Aert

Het venijn zat ‘m weer eens in de staart. Pöstlberger, Jungels en Asgreen probeerden de sprinters met een aanval te verrassen, maar een surprise zat er niet in. Het werd ‘gewoon’ een koninklijke sprint. En wat voor één. Wout van Aert mengde zich weer eens tussen de rappe mannen en ging van (te) ver aan. Hij leek voor zijn derde sprintzege te gaan, maar kreeg in de laatste meters een schouderduw van de aanstormende Peter Sagan. Niet alleen hij, maar ook Caleb Ewan en Sam Bennett kwamen nog langszij

De finishfoto wees uit dat de kleine Australiër de elfde etappe op zijn naam schreef vóór Bennett. Uiteindelijk werd Sagan terecht teruggezet in de uitslag. Zijn duw aan Van Aert kon echt niet en was gevaarlijk. Het is voor De Hulk een dure duw, want de achterstand op Sam Bennett in de strijd om de groene is aanzienlijk. Die andere trui, de belangrijkste, zit nog steeds stevig om de schouders van Primoz Roglic.

De dag van morgen

Langzaamaan gaat er de komende dagen meer geklommen worden. Morgen staat de overgangsetappe tussen Chauvigny en Sarran op het programma. Een uitstekende kans voor een (omvangrijke) groep aanvallers in deze langste etappe van de Tour. De sprinters gaan we in het begin zeker nog zien, want na zo’n vijftig kilometer staat er een tussensprint gepland. In het tweede deel gaat het op en af.

Vooral de Suc au May van tweede categorie is een mooi nieuw pareltje. De klim is nog geen vier kilometer, maar kent wel steile stroken. De aankomststrook loopt ook weer licht omhoog. De winnaar van vandaag moet dus van goede huize komen. Aangezien er vrijdag weer een bergetappe op het menu staat, zullen de vluchters de ruimte krijgen van Jumbo-Visma.

Verwacht mannen als Greg van Avermaet, Matteo Trentin, Julian Alaphilippe, Alexey Lutsenko, Matej Mohoric en wellicht wel Peter Sagan vooraan.

De twaalfde etappe van Chauvigny naar Sarran Correze was met zijn 218 kilometer de langste van deze Tour, maar desondanks zeker niet de saaiste.

Dat laatste leek het trouwens wel even te worden toen zich voor de vlucht van de dag slechts vier mannen wisten te melden: Erviti (MOV), Sanchez (AST), Politt (ISN) en Walscheid (NTT). Geen kleine mannen dus! Althans letterlijk gesproken, aangezien de gemiddelde lengte van deze kopgroep 1.91 meter bedroeg. Wat serieuzer gezien betekende de samenstelling van deze kopgroep dat een aantal ploegen de slag gemist hadden op een dag die wel eens gunstig zou kunnen gaan zijn voor een vluchtgroep. Daarop duurde het niet lang voor Kasper Asgreen (DQS) en Mathieu Burgaudeau (TDE) op zoektocht gingen naar de vier mannen vooraan, een zoektocht die na zo’n 40 kilometer voltooid werd.

Goed, kopgroepje van zes, nog 155 kilometer te gaan, rijden maar! En gereden werd er, maar niet alleen aan de ‘Tete de la course’, maar zeker ook in het peloton waar BORA, CCC en Sunweb met hun sleuren op kop verraadde een plannetje te hebben voor in de finale. Resultaat was dat het verschil continu rondom de 2 minuten werd gehouden. Ondertussen reden daar zeven geel-zwarte, en een helemaal gele, mannen te lachen in het wiel. Een dagje gratis geel. Het leek wel een Jumboreclame.

De slotfase beloofde was. Althans op papier, maar ditmaal kreeg de kijker gelukkig waar voor zijn geld. Op 46 kilometer van de finish werd de kansloze poging van de kopgroep een halt toe geroepen en werd het bal door Sunweb geopend. Tiesj Benoot en Soren Kragh Anderson reden in als het ware op een tandem weg van het peloton, gepareerd dor slechts Marc Soler van Movistar. Ondertussen legde Schachmann de kaarten van Bora op tafel, kaarten waar dus niet het hoofd van Peter Sagan op bleken te staan. In zijn kielzog sloot Marc Hirschi, de man die de gehele wielerwereld zondag zag toetreden tot zijn fanclub, samen met Pacher (B&B) geniepig mee. Soler waande zich op de flanken van de gecategoriseerde Suc au May (2de cat) de sterkste van dit zestal, om daar nog geen halve minuut na zijn aanval op terug te komen. De oersterke Zwitser Hirschi van Sunweb snelde hem voorbij en begon aan hetgeen waarvan we ondertussen weten dat hij er zo goed in is: soleren. Met nog zo’n 27 kilometer te gaan was de wedstrijd eigenlijk al beslist. Vanuit achteren probeerde Alaphilippe tevergeefs nog wat, maar ‘flying Hirschi’ zou nooit meer terug gehaald worden.

Aan de finish was de voorsprong op het peloton, waar Jumbo-Visma relaxed controleerde, zo’n 2,5 minuut en veranderde er niets in de algemeen klassement.

De dag van morgen

Morgen wordt het weer tijd om het puntje van uw stoel te gaan verwarmen. Er wordt namelijk weer geklommen. In de 13e etappe van Chatel-Guyon naar Puy Mary zullen de renners zo’n 4400 hoogtemeters voor hun kiezen krijgen, wanneer er dwars door het Centraal Massief gekoerst wordt. Met maar liefst 7 gecategoriseerde beklimmingen (en met nog eens 2x zoveel ongecategoriseerde bergjes) wordt het een loodzware dag met bovendien een finish bergop, op de Pas de Peyrol (1589m).

Op de klim voor de Peyrol, Col de Neronne, liggen bonificatieseconde verstopt om het koersverloop nog maar eens wat interessanter te maken. Renners die trouwens goed zijn onregelmatigheid zijn absoluut in het voordeel en kunnen hier wel eens tijd gaan pakken (Roglic?). Bovendien kan het zomaar een twee-voor-de-prijs-van-een-dag gaan worden, met een vroege vlucht in strijd om de etappe. Wie zal het zeggen? Wat in ieder geval zeker is, is dat het een dag wordt voor TJV om weer eens ‘ouderwets’ het heft in handen te nemen.

Eindelijk was er weer een grote slag tussen de klassementsmannen. In de Cantal zou er waarschijnlijk een grote strijd ontstaan. Vanaf het moment dat de vlaggen uit de rode auto naar beneden gingen was het raak. Links en rechts schoten de renners over het asfalt. Na de nodige kilometers strijd ontstond er een grote kopgroep. Alaphilippe had snode plannen om vandaag te scoren.

Samen met Cavagna wilde hij weg komen. Uiteindelijk vormde zich een grote kopgroep met onder andere een grote EF1 delegatie. Zij hadden het kunstje gezien van Sunweb en dachten het goed over te doen. Bora-Hansgrohe is gebrand op succes. Nu Sagan het niet helemaal waar maakt en Bûchmann te veel last heeft van zijn val in de Dauphine is het alle hens aan dek. Franse ploegen zijn er altijd in de aanval en Marc Soler heeft de moeilijke taak om de eer te redden voor Movistar.

Het Parcours heeft veel weg van een Luik Bastenaken Luik. Veel klimmetjes met wel een gigantische klim aan het einde. De Puy Mary is een nieuwe Tourpuist. Waar de circel klim van Puy de Dôme al legendarische gevechten heeft gehad zal de Puy de toekomst kunnen worden. Zal hier ook een Zoetemelk Anquetil of Merckx komen die legende gaat maken? Nadat de kopgroep zich had gevormd was het lange tijd zoals deze tour er veel van heeft. Een moment van relatieve rust. Zelfs nadat de vijfde klim was bedwongen zat het peloton nog vol met sprinters.

Vooraan was het Schachmann die voor Bora de wijde wereld van de Cantal in dook. Vol door de bochten knallen zonder bang te zijn verwarde automobilistes. Daarachter ontplofte Soler weer eens en lijkt Movistar weinig te vieren hebben in deze Tour. Powless die uiteraard een Jumbo-Visma vleug mee neemt had hetzelfde probleem. Zijn geluk was dat er een grote EF kaper op de loer lag om zijn taak over te nemen. Daniel Felipe Martinez Poveda ging vol achter Schachmann aan. In zijn wiel kon alleen Kämna volgen.

Niet toevallig ook een man van Bora-Hansgrohe. In het peloton was er inmiddels al lang een groot drama geweest. Ver voor dat de wedstrijd echt los zou komen was er een erg lompe valpartij. In een flauwe bocht zie je renners vallen waarna andere er langs vol de greppel en heg in duiken. Bardet ligt gehavend in het midden van de weg. Quintana en zijn hele Arkea brigade liggen er bij. En de grootste slachtoffer en voor ons Nederlanders wellicht de grootste hoop op Tour winst. Bauke Mollema breekt zijn pols en krijgt een grote Abandon achter zijn naam. Voordat de laatste klim zich aanmeld elimineren grote kleppers zichzelf al. Tijdens de Col de Naronne en de Puy Mary zal er veel duidelijk worden in de strijd om het geel.

Schachmann verliest veel tijd en op de laatste klim richting de vulkaan wordt hij gepasseerd door zijn ploegmakker en de Colombiaan. Nu is er een tang van degelijk duits staal die om de Colombiaanse klimmer zit. Aan de andere kant is de weg een geitenpad waar ze er in Colombia voldoende van hebben. Kämna valt een paar keer vol aan, maar al snel weet hij genoeg. Deze besnorde Colombiaan laat zich niet vangen. Bij de Finish nog een haal. Nog één keer vol. Maar Martinez countert en pakt een geweldige overwinning. Erg verdiend en na zijn ongelukkige start in Nice meer dan welkom.

Dan is er nog het peloton. Aan de achterkant staat de wel bekende deur wagenwijd open. Je ziet de hele Franse hoop weg zakken. Pinot, Martin en Bardet leggen het af. Dan is er Nairoman die het tempo los laat. Dan is het wederom Pogacar die de aanval kiest. Roglic volgt en achter aan kraakt het harder als een zak Croky chips. Op het moment dat Kuss aanzette waren er al problemen maar nu zie je Egan Bernal lossen. Meter voor meter verliest hij terrein. Porte, Landa en Lopez laten het elastiek nog net niet knappen. Maar Bernal ziet de ballon van gele dromen knappen voor zijn ogen.

Roglic is ontketend en alleen zijn landsvriend kan volgen. Slovenië presenteert zich toch wel samen met Colombia als grote nieuwe wielernatie. De gevestigde orde heeft het nakijken op deze vulkaan die vandaag uitbarst op zijn flanken. Natuurlijk is Parijs nog ver. Kijk maar naar Bauke. Eerst zit je op de fiets te Mollemalen en dan lig je in de greppel mollen te malen! Voor nu zal er vanavond in het hotel van Jumbo-Visma een heerlijk glaasje worden geheven.

De dag van morgen

Morgen zal de start zijn in Clermond Ferrand. In het begin is het veel klimmen en ideaal voor een gigantische groep om weg te komen. Voor sprinters niet te doen en met de oorlog in de L,ain voor de boeg zal iedereen krachten willen sparen. Vooral ploegen die nog niets hebben gaan de rit waarschijnlijk kleuren. Movistar, Bora-Hansgrohe, CCC, NTT, enzovoort.

De mannen in verloren positie gaan hun wonden likken en zullen zich wel gaan verschuilen. Op kop van het stel zie ik een grote gele scherm met killerbees trots het tempo bepalen. Maar stel nou toch eens dat er een grote groep aan komt. Het parcours krijgt de vergelijking met Milaan-San Remo. Dusssss Wout van Aert mogen wij even een blik werpen op jouw google agenda? De finish is in Lyon en het is toch wel speciaal om hier te winnen als wielrennen.

Voordat iemand ooit Henri Desgrange had uitgemaakt voor moordenaar was hij het genie van Frankrijk. Om zijn krant te promoten bedacht hij een rondje door het land heen. Niet met L,auto maar op de fiets. De eerste etappe zal 467 kilometer lang zijn. De winnaar heet Maurice Garin. Je weet wel de allereerste die de Tour de France won. De eerste kilometer vond plaats in de hoofdstad Parijs. Nadat er uren voorbij waren gegaan kwam Garin over de finish.

Morgen zal er ook één renner als eerste over de streep komen. Hij zal zijn handen de lucht in steken. Heel even zal het voelen als 1903. Ook toen was er een man die de handen uit stak. En net als toen zal de plek van glorie zich bevinden in Lyon. Het zal een man van staal zijn die weet wat werken is. Een flandrien als van Avermaet of rouleur als Alapilippe. Dat het weer een mooi stuk fietsen gaat worden geloof ik wel. En dan moeten de alpen nog komen. Amai

Sla je het Tourboek open en je ziet het parcours dan denk je: dit is een ideale dag voor de aanvallers. Met de vele heuvels onderweg zou je denken aan de sterke klassiekerrijders. Bovendien was het de laatste échte kans voor de niet-klimmers en niet-sprinters.

Iedereen verwachtte dat er direct een grotere groep uit het vertrek zou ontstaan, maar niets was minder waar. Cees Bol probeerde even voor het peloton uit te rijden, maar zag al snel het nut er niet van in. Even later reden Stefan Küng en Edward Theuns aan kop en dit duo kreeg 5.30 voorsprong. Wat al snel duidelijk werd: vandaag wilde Bora punten sprokkelen voor de groene trui. Bij de tussensprint na amper 40 kilometer koers pakte Peter Sagan alvast vijf puntjes terug op Sam Bennett.

Op de Col du Béal (10,2 km à 5,6%) trok het meedogenloze Bora verder door om Bennett op achterstand te rijden. De Duitse ploeg slaagde in zijn missie, want de groenetruidrager loste. Jumbo-Visma dan? De geelzwarte trein reed alert koersend achter de Bora-mannen. In een zetel op weg naar de finale.

Vooraan bleef Küng als enige voorop, want bergop en Theuns, dat is geen goed huwelijk. Wat volgde was een continue strijd tussen Bora/CCC in peloton 1 en Deceuninck-Quick Step in peloton 2. Hard tegen hard. Op 80 kilometer van de finish werd de Zwitserse tijdrijder bij de ravitaillering ingerekend. Dat leek ook het sein voor de Belgische ploeg om de benen stil te houden. Overgave. Geen snelle achtervolging meer. Etenstijd!

In gestrekte draf trok het uitgedunde peloton op weg naar de finishplaats, alwaar een mooie finale moest ontstaan. Hoe dichterbij de twee bergjes in de laatste kilometers, hoe meer Jumbo-Visma opschoof. Der Panzerwagen leidde samen met Wout van Aert de geletruidrager veilig naar de voet van de Côte de la Duchère.

Tiesj Benoot opende de debatten op dit korte klimmetje. Hij kreeg wat seconden, maar werd een paar kilometer later gecounterd door Lennard Kämna, Thomas de Gendt en Julian Alaphilippe op de Côte de La Croix-Rousse. Het bleef onrustig, want de ritwinnaar van donderdag, Marc Hirschi probeerde het. Sagan en Greg Van Avermaet sloten aan en Tom Dumoulin, Primoz Roglic en Van Aert zaten knap vooraan om uit de problemen te blijven.

Even was er een status quo en dat was hét moment voor Soren Kragh Andersen om te demarreren. Zijn jump werd niet beantwoord, want alle ploegmaats voor Sagan en Trentin waren opgerookt. En het was niet aan Jumbo-Visma om volle bak, en met alle risico, voor Van Aert het gat dicht te rijden. In de straten van Lyon was het zo opnieuw Sunweb dat uitstekend ploegenspel afrondde. Kragh kwam solo over de finish.

Op 15 seconden vanaf de winnaar reed Luka Mezgec voor Simone Consonni naar de tweede plaats. Sagan pakte een zwik punten voor de groene trui, maar had gehoopt op meer. Zeker na al het sleurende kopwerk voor hem. In de slotfase kwam hij echter een mannetje te kort. Vraagtekens bij de tactiek van zowel CCC als Bora, maar een dikke pluim voor Sunweb.

Ook Jumbo-Visma reed de hele dag supersterk en als het tot een eindsprint was gekomen kon Van Aert voor ritzege nummer drie gaan. Het hoogste doel, de gele trui, is echter heilig. Met alle vertrouwen wordt uitgekeken naar de bergetappe van zondag.

De dag van morgen

Klimgeiten opgelet! Alle klimmers uit het peloton kijken verlekkerd naar het parcours, terwijl sommige renners hopen vandaag op tijd (en in de grupetto) de finish te bereiken. Een vlakke aanloop van zo’n honderd kilometer, maar daarna een bergetappe waar je u tegen zegt. Voor het eerst in de Tour de France is de streep getrokken bovenop de Grand Colombier, die dit jaar voor de vierde keer is opgenomen in het parcours.

De Montée de la Selle de Fromentel en kort erna de Col de la Biche van eerste categorie vormen de inleiding voor het slotstuk: de klim van buitencategorie. De Selle de Fromentel klinkt erg leuk, maar eigenlijk beklim je ook dan de Grand Colombier, maar dan van de andere kant. De laatste vier kilometer zijn super steil met stroken van liefst 22 procent!

De favorieten gaan elkaar vandaag bestoken, sowieso op de slotklim. In de Tour de l’Ain was het Jumbo-Visma vs Team Ineos. De Nederlandse ploeg won. Roglic won. Kunnen de Killer Bees ook in de Tour toeslaan met de huidige geletruidrager? Valt Pogacar opnieuw aan? Of komt er een pact van de Colombianen? Of is ene Landa free?

Etappe 15 beloofde op voorhand vuurwerk te worden. Drie grote cols in het Jura-gebergte moesten bedwongen worden met als slotstuk een 17,5 kilometer lange beklimming van de Grant Colombier. Wat het uiteindelijk werd was een ploegentijdrit, waarin de beste ploeg niet de winnaar werd.

Dapper trokken er vanaf de start van de etappe, die een grotendeels vlakke aanloop kende, zoals verwacht een aantal renners ten strijde in de hoop de gratie van het peloton te krijgen om te mogen strijden voor de dagoverwinning. De acht renners aan kop richtte hun smeekbeden echter waarschijnlijk aan de verkeerde, aangezien het zondag niet de goden van het peloton waren die beslisten over hun lot maar zoals wel vaker deze tour, de geel-zwarte formatie uit Nederland dit deed. Tony Martin en Grondahl Jansen maakten al vroeg in de wedstrijd duidelijk dat Primoz Roglic over goede benen beschikte en wel zin had een gooi te doen naar de prestigieuze overwinning op de Grand Colombier, zoals hij dat een maand eerder nog had gedaan in de Tour d’ain. De kopgroep leek zich bewust te zijn dat het harder moest wilde men enigszins kans maken op de overwinning en viel al in de eerst segmenten van de Montée de la Selle de Fromentel uit elkaar, waar mannen zoals Geschke (CCC), Rolland (B&B) en Gogl (NTT) de lont in het kruidvast staken. Ondertussen op zo’n kilometer daarachter al begon Robert Gesink aan wat een indrukwekkende werkdag zou gaan worden, die tot aan de voet van de laatste klim zou duren. Het zou Jumbo-Visma’s doel zijn geweest met 6 man over de eerste twee klims heen te komen, een bijna arrogante doelstelling gezien het feit dat van geen andere ploeg nog meer dan vier renners over waren na de eerste klim. Terwijl de zwarte-witte trein verder denderde werd achter in het peloton voor Egan Bernal al duidelijk dat dit een erg lange dag zou gaan worden.

Bij het opdraaien van de Grand Colombier en het afzwaaien van Robert Gesink (die overigens zijn laatste maaltijdje nog trachtte af te staan aan Roglic) herschreef Wout van Aert nog maar eens alle wetten van het wielrennen. Door als klassiekerspecialist, massasprinter en veldrijder de eerste 7,5 kilometer van de zwaarste klim van deze tour voor zijn rekening te nemen en daar rasklimmers als Nairo Quintana en Egan Bernal te lossen. Het zijn echt vreemde tijden. Bernal en Quintana (de laatste nog die een oproep deed een Colombiaanse-entente te vormen) zouden uiteindelijk minuten verliezen en kunnen hun klassementsambities grotendeels gedag zeggen. De tour wacht op niemand, en zeker Jumbo-Visma niet. In een schroeiend hard tempo werd de rest van de wedstrijd dood gemaakt en de laatste koploper (Rolland) kansloos ingerekend. TJV blijk toch een beetje de sprinttrein mee te hebben genomen en begon al op 110 kilometer voor de finish aan de lead-out voor zijn Sloveense kopman. Hoewel Yates het nog eenmaal probeerde werd duidelijk dat er niet ontsnapt kon worden aan de wil van de sterke Dumoulin, stoïcijnse Roglic en jarige Kuss. Alhoewel er toch een iemand bleek te zijn zich hiervan wist te onttrekken. Op zo’n 400 meter van de finish gaf Dumoulin af en besloot Roglic niet Kuss af te wachten om zo toch nog wat tijd te pakken. Zijn Sloveense Nemesis zat echter direct in het wiel en toonde zich nog lang niet gewonnen. Terwijl ook Richie Port bewees podiumkandidaat te zijn. Kuss trok de sprint aan voor wat het sluitstuk zou moeten worden van een indrukwekkend machtsvertoon, maar Pogacar kon het niet nalaten om de wielerwereld te blijven verrassen.

Wie na week twee, na een week de gele trui verdedigd te hebben, voor TJV de balans moet opmaken concludeert dat: de gele trui met verve verdedigd is; een aantal belangrijke concurrenten uitgeschakeld zijn en Jumbo-Visma met kop en schouders boven de andere ploegen uitsteekt. Een lekker gevoel richting de gevreesde derde week, waar de strijd om het geel nog maar tussen twee Slovenen lijkt te gaan.

De dag van morgen

Het is te hopen dat alle renners de tweede rustdag goed weten te verteren, want dinsdag zul je je opgespaarde energie goed kunnen gebruiken. Er dienen vijf cols beklommen te worden, waarvan één van eerste categorie waar bovenop bovendien bonificatieseconden te winnen zijn. Vanwege dit feit en het feit dat er op de finish natuurlijk nog eens boni’s liggen zal het in Jumbo-Visma’s belang zijn een grote kopgroep te laten rijden die natuurlijk geen gevaar vormt het klassement.

Hier komt echt het voordeel van de sterkte ploeg in koers naar voren, aangezien TJV het tempo grotendeels kan bepalen in het peloton en de ploeg van bijvoorbeeld Pogacar totaal niet bij machten is een gat te managen. Wel kan er gehoopt worden op een dubbele koers, omdat in de derde week iedereen elke kans zal aangrijpen om nog iets van zijn tour de maken. Smullen geblazen dus!