Tour de France 2020 Parcours

Het wielerpeloton zal een paar dagen in de Zuid-Franse kustplaats vertoeven. Op de eerste dag zijn er gelijk bergpunten te verdienen, wat waarschijnlijk een verhitte strijd gaat opleveren tussen de kleinere teams, zonder echte topsprinters en klassementsmannen. De renners rijden driemaal een omloop met de venijnige berg Côte de Rimiez erin. Aangezien de laatste 30 kilometer relatief vlak is, kunnen we rekenen op de pure sprinters. Wie o wie wordt de eerste geletruidrager in deze bijzondere editie?

De Tour 2020 is een atypische. Geen voorspelbare etappes met drie Franse renners op kop van de koers en een controlerend peloton, dat de kansloze vluchters zo’n 10 kilometer voor de finish bedankt voor hun diensten.

Nee, niks van dat. Op dag 2 van de Tour staat namelijk de eerste bergetappe al op het programma. De kans is groot dat na vandaag de leiderstruien van schouders wisselen. Met twee Alpencols (Col de La Colmiane en de Col de Turini) op het menu halverwege de etappe is het moeilijk spreken van ‘ff lekker warm fietsen’.

In volle finale moeten de renners nog de Col d’Èze en de Col des Quatre Chemins bedwingen. Op die laatste, niet gecategoriseerde klim, worden bonuspunten uitgedeeld. De eerste drie renners worden respectievelijk met 8, 5 en 2 seconden beloond. De eindstreep is evenals gisteren getrokken op de Promenade des Anglais in Nice, de plek waar vier jaar geleden nog een terroristische aanslag plaatsvond.

Voor de derde keer gaat het wielerpeloton van start vanuit Nice. Het parcours richting finishplaats Sisteron is verraderlijk. Het is niet honderd procent op het lijf geschreven voor de sprinters, maar voor de klimgeiten zijn de drie bergen van de derde categorie en één vierde categorie klim niet zwaar genoeg.

Het gaat met de ruim 3000 hoogtemeters vandaag een grote strijd worden tussen een sterke vluchtersgroep en de sprintersploegen. Aangezien de sprinters niet zoveel kansen hebben deze Tour zullen die ploegen er alles aan doen om hun kopman te laten zegevieren.

In de vierde etappe krijgen de renners vijf cols voorgeschoteld. Maar het belangrijkste: de eerste finish bergop. De eindstreep is namelijk na ruim 160 kilometer in het skioord Orcières-Merlette getrokken.

De klim van eerste categorie is 7,1 kilometer lang en het gemiddelde stijgingspercentage heeft een acceptabele 6,7 procent. Nederland heeft goede herinneringen aan deze aankomst, want Steven Rooks won hier in 1989 de individuele tijdrit in de Tour. Krijgen we een nieuw Nederlands (getint) succesje?

Deze laatste klim gaat niet voor grote verschillen zorgen, maar jezelf verstoppen is er zeker niet bij. Wie van de klimmers en klassementsrenners heeft zijn vorm al vroeg te pakken? En wie zakt er al vroeg door het ijs?

Vandaag trekt de Tourkaravaan vanuit Gap naar Privas in de Ardeche. Met onderweg slechts twee beklimmingen van de vierde categorie is het woord weer aan de sterke sprinters. In principe. Want ja, de Tour is de Tour. De weg loopt venijnig omhoog in de laatste kilometers. Wie van de spurters heeft na de bergetappe van gisteren de meeste power in de benen? Of gaat een puncheur met de bloemen zwaaien?

Een primeur in de Tour de France. Voor de eerste keer komt het wielerpeloton aan op Mont Aigoual. De zesde etappe voert de renners door het Centraal Massief. Zo’n 150 kilometer lijkt het een sprintetappe te worden, maar niets is minder waar.

Op het eind wacht een ‘driekoppig monster’, namelijk de Col des Mourèzes, Col de la Lusette en Mont Aigoual. Met name het middelste deel is steil. Gaat een aanvallende klimmer vandaag met de zege aan de haal of gaan de grote favorieten elkaar het vuur aan de schenen leggen? Spektakel gegarandeerd.

De berg in de Zuid-Franse Cevennen is bekend van het boek De Renner van Tim Krabbé. Ook zeker de moeite waard is de ingrijpende podcastserie Le Cycliste. Jerry Huinder en Kees Graafland maken in deze reeks bijzondere verhalen over deze mythische berg.

De zevende etappe is er een voor de sprinters. Tot halverwege de etappe is het heuvelachtig, maar daar wordt normaal gesproken niemand gelost. Het kan wel spectaculair worden áls er een fikse zijwind opsteekt op de route naar Lavour. Vorig jaar ging in deze regio namelijk het waaieralarm af. Enkele toppers verloren minuten in de door Wout van Aert gewonnen sprint.

De Tour de France finisht voor de derde keer in Lavour. In 2011 was het 30-voudig ritwinnaar Mark Cavendish die de kussen van de rondemissen ontving. Aangezien Cav niet opgenomen is in zijn ploeg, kan hij zich sowieso niet opvolgen. Maar wie wel?

In het tweede weekend van de Tour de France doemen de Pyreneeën op. In dit tweeluik in de bergen krijgen de renners binnen honderd kilometer te maken met achtereenvolgens de Col de Menté, de Port de Balès en de Col de Peyresourde.

De laatste top is op zo’n twaalf kilometer van de finish, dus de winnaar van de dag moet niet bang zijn om een risico te nemen in de snelle afdaling op weg naar Loudenvielle.

In Loudenvielle zegevierden in het verleden Laurent Brochard en Alexandre Vinokourov. Twee mannen met een dopinglucht(je). Laten we hopen op een schone winnaar met een hoop lef in zijn donder.

Kort voor de welverdiende rustdag krijgen de renners nog een verraderlijke bergetappe voorgeschoteld. Vanuit het vertrek in Pau zal het gevecht gaan plaatsvinden voor de juiste ontsnapping. Pas na een dikke 50 kilometer doemt de eerste col van de dag op: de Col de la Hourchère. En wat voor een monster. Deze Pyreneeëncol van eerste categorie is bijna 12 kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,8%.

Het vervolg is zeker niet eenvoudig, want ook de Col de Marie Blanque moet beklommen worden. Als je hier lood in je benen hebt, kun je zomaar minuten gaan verliezen als de favorieten gas geven. De laatste vier kilometer gaat het op deze col bijna 12% omhoog. De rit leent zich voor een aanvallende klimmer. Of gaat Primoz Roglic op herhaling in Laruns? Het verschil met de Tour van 2018: toen reden ze de afdaling van de Col d’Aubisque.

Van de Pyreneeën naar de Franse kust. Er is bijna geen groter contrast. De tweede Tourweek begint vlak. Een uitgemaakte zaak voor de sprinters zou je zeggen. Maar, het peloton rijdt langs de kust en als de wind er zin in heeft, kan het een hele nerveuze dag worden.

We gaan van het ene eiland (Île d’Oléron) naar het andere eiland (Île de Ré), wat gegarandeerd mooie plaatjes oplevert. Maar de klassementsmannen zijn vooral benieuwd naar de weersvoorspellingen een dag na de rustdag. Gaat het op de kant?

Van de Adriatische kust trekt de Tourkaravaan in de elfde etappe weer landinwaarts. Poitiers is de eindbestemming. Het peloton gaat een relaxte dag tegemoet; weinig hoogtemeters, geen kans op waaiers. Een échte dag voor de rappe mannen.

De Franse stad is voor de negende maal finishplaats in de Tour de France (Futuroscope meegerekend). Want de laatste keren dat de Tour Poitiers aandeed was de streep getrokken om en nabij het attractiepark. In 2000 won David Millar er de proloog en ook Frans Maassen en Steven Rooks beleven goede herinneringen aan de stad. Huidig Frans kampioen Arnaud Démare won zes jaar geleden hier nog zijn eerste nationale titel op de weg.

Qua kilometers zal dit de langste zit van deze tour worden. Door de Limousin heen zullen de renners vooral aan het einde een pittig stukje finale voor de wielen krijgen.

Dit gebied is onstuimig en gril. Het zal dan ook niet verbazen dat de grote Raymond Poulidor hier zijn trainingsarbeid verrichte. Ook zal het best eens kunnen dat de dit jaar overleden opa PouPou dit gebied heeft gebruikt om zijn kleinzoon Mathieu de nodige kneepjes uit het vak te leren. Op 25 kilometer voor de streep ligt de Suc au May die met zijn steile stroken de puncher met een lange adem zal bedienen. Als je slechte benen hebt kan je hier aardig klop krijgen.

Het Centraal Massief zal het peloton weer tot maximale inspanningen dwingen. Loodzware beklimmingen volgen elkaar op. De hele dag zal de weg op en af lopen. Niemand zal zich kunnen verstoppen en de laatste 30 km is het alleen maar klauteren geblazen. Aan het eind van de rit is er de Col de Neronne die met max 9,1% als voorwacht dient voor de grote boze vulkaan die op ze wacht.

De Puy Mary staat op uitbarsten en de top van het klassement moet hier wel gaan ontploffen. Op de top schijnt deze nieuwkomer als finishplaats wonderschoon te zijn. Maar of de renners zin hebben in Toeristische plaatsen waag ik te betwijfelen. Niet ver hiervandaan ligt de berg van Zoetemelk. De Puy De Dome waar Joop vaak goed was en waar Eddy Merckx zijn Waterloo vondt heeft een rijke historie. Wellicht hebben we met de Puy Mary een nieuwe legende gevonden waar later vele verhalen over te vertellen vallen.

Het is 1 juli 1903.De allereerste etappe die de Tour de France ooit heeft gekend heeft zijn finish inLyon. Maurice Garin is als eerste binnen na 467 km en 17 uur, 45 minuten en 13 seconden.

Nu is het 2020 en de Tour tikt het najaar aan. De weg naar Lyon is weer eens gevonden. Waarschijnlijk zullen het de klassieker specialisten zijn die hier hun lol op kunnen. Met de Cõte de la Duchère en de Cõte de la Croix-Rousse hebben ze in de laatste 15 km twee klimmen van 1,5 km die een beetje LBL gevoel zullen brengen. Voor het klassement is het hier vooral alert zijn en controle houden

Dat er geen gebergte wordt overgeslagen dit jaar was wel duidelijk. Dus ook het Jura gebergte krijgt een stukje Franse VVV Tv. Dit jaar was hier de eerste slag tussen de kanonnen. Tijdens de Tour de L,Ain was het Primoz Roglic die even een visite kaartje afgaf. Genadeloos maakte hij het ploegenspel van de Killerbees af. De Grand Colombier is een monster die voelt als de grootste Alpenreus.

In de vijftiende etappe zullen ze merken dat deze klim twee gezichten heeft. De eerste klim is naar Montèe de la Selle de Fromentel. Ze komen hiermee niet bovenop de Colombier maar krijgen wel de steilste stroken voor de kiezen. Tussen deze sandwich van de Colombier ligt ook nog de eerste categorie klim van de Col de la Biche. Daarna komen ze aan het einde van de etappe aan de andere kant weer terug en klimmen daar door tot aan het hoogste punt. Vanaf Culoz zullen ze voor het eerst op deze prachtige klim eindigen. Haarspeld naar haarspeld wat doet denken aan de Stelvio. Boven op kun je pas zien hoe gaaf het Jura gebergte is. De toppers moeten hier wel uit hun kot komen. Een dag voor de rustdag gaat alles waarschijnlijk nog een keer compleet op zijn kop. Op deze dag verwacht ik dat er mensen door het ijs gaan zakken.

Bij ons in de Liemers gebeurt niet zo heel vaak iets. Toch hadden we in 1990 groot feest. Een groot wielrenner werd voor de Gazelle fabriek gehuldigd. De derde plek in de Tour de France was voor Erik Breukink. Mede door twee keiharde tijdritten wist hij het podium te halen. En laat nou één van deze tijdritten in Villard de Lans zijn geweest.

Dit jaar is het wat andere koek dan een 34 km lange strijd tegen de klok. Het kan best een wedstrijd op twee kampen zijn. Aan de ene kant een vluchtgroep waar alles wat in vorm is mee duikt. En aan de andere kant eventueel wat plaagstoten in de top. Maar waarschijnlijk lijkt dat iedereen zich spaart voor de dag erop. Wat wel telt in deze etappe is dat als je de rustdag niet goed verteerd je wel een probleem kan hebben.

Deze dag is het tijd voor de dakdekkers onder de renners. De winnaar van deze rit zal gelijk de Souvenir Henri Desgrange verdienen. Je weet wel, die man die zo gek was om mannetjes op kleine fietsjes door Frankrijk te sturen. De Alpen zullen als hoofdmaaltijd dienen in dit veelgangen diner.

Vandaag gaan ze vanaf Grenoble een lange aanloop nemen om na zo,n 75 km de Col de la Madeleine te beginnen. Opmerkelijk is wel dat deze kant van deze legendarische col nog nooit is beklommen. Als daarna de lange afdaling is voltooid zal er worden begonnen aan de slotklim. Een onbekende speler maar wel een talent voor de toekomst.

Deze klim van ruim 20 km is de eerste 13 km goed te doen. Het asfalt is lekker en de stijgingspercentages zijn prima te doen. De superknechten kunnen hier het tempo goed hoog houden. Vanaf Méribel is het spel op de wagen. Een echte italiaanse klim waar geen meter even steil is. Wisselende graden waar er zelfs 20% mag worden bedongen. Deze laatste kilometer lenen zich perfect voor een genadeslag.

Vanuit Méribel vertrekt het peloton voor de laatste grote Alpen rit. Vele renners zullen badend in het zweet wakker zijn geworden met de nachtmerrie van de Col de la Loze. En dan weten ze ook dat vandaag nog een dag is met slopend klim werk.

Met de Conret de Roselend, de Coldes Saises en Col des Aravis hebben ze alweer drie zware bergen maar zal er vooral gestreden worden om als groep weg te blijven. Veel ploegen zullen nog geen dagsucces hebben en zien dit als laatste strohalm. Verder zijn er altijd renners die gewoon goed zijn en altijd meezitten.

De grote blikvanger is toch de vierde beklimming. Montèe du plateau de Glières. Een gemiddelde van 11% met pieken van 15. Als dat dan niet genoeg is komt er nog een 1,8km lange oplopende gravel strook na de top. Daarna is het vooral afdalen met nog een klimmetje ertussen. Heb je bovenop de Glières een mooie voorsprong dan is heb je op zijn minst een mooie optie op etappewinst.

Even rustig adem halen. Vandaag is het een dag voor de aanvaller die met een groepje finale wil fietsen.

De vraag is of er nog sprinters in het peloton rijden na al dat beulswerk. N zijn er nog ploegen die de boel samen kunnen houden. Veel mannen zijn aan het overleven en denken alleen aan die gekke toren vol met staal. De mannen voor het klassement hebben of genoeg afstand qua tijd of gaan morgen nog één keer vol gas. Wel is het zaak om voldoende tijd te pakken want in de finale is op een ligt dalende weg een hol peloton altijd in het voordeel.

Stel je bent een tijdrit specialist met de hoop ooit de Tour te winnen. Zou je dan een blij persoon zijn dit jaar? Het antwoord lijkt mij duidelijk. 36,2km aan tijdrit en dan zit daar ook nog de berg van de mooie meisjes in. Nou is driekwart van het peloton eigenlijk wel uit gefietst. Die zullen op controle tempo deze rit afwerken. Maar heb je nog iets te doen in het klassement dan wordt het een hels karwei.

De eerste 30 km zijn niet vlak maar op een grote plaat prima te doen. En dan is daar de muur. Een muur van 6km die je in je eentje met een tikkende klok af moet leggen. Aan het einde van hun Latijn zitten ze en dan krijg je dit voorgeschoteld. Voor hun geluk hebben ze de Super Planche weg gelaten. Stiekem hoop je op een titanen strijd in de Vogezen. Een gevecht onder de toppers maar aangezien de rest al zo zwaar is verwacht ik wel dat de Tour hier al op slot zit. Als de gele trui binnen komt zal je zeker zien dat deze overwinning uit het diepste van zijn ziel is moeten komen.

De dag dat we de afrekening krijgen. Terwijl de renners gekke grollen uithalen en blij zijn met het halen van Parijs worden de wonden gelikt of juist het glas geheven. Er zullen veel verdieners zijn en er zal hopeloos gefaald zijn. Op deze dag weten we ook of de Tour al afgemaakt is. Want eerlijk is eerlijk, de schaduw van corona blijft over het evenement hangen. De tourpoules worden nagekeken en verdeeld. We weten welke verhalen er bij zijn geschreven in de geweldige wielerhistorie. Dan gaan we de rondjes over de Champs Elysees rijden. Sneller en sneller. Tot dat we in die laatste ronde zitten. Snoeihard door de bocht. De rijdende camera maakt weer schitterende beelden van uitgemergelde mannen die nog één keer alles zetten op eeuwige roem. Meedogenloos zal er worden gesprint. De handen gaan omhoog en de Tour is abrupt voorbij. Ik weet dat ik in een zwart gat beland. Behalve dit jaar, want dit jaar is er zo veel meer.