Het is heel bijzonder, het is iets heel bijzonders om mee te maken. Hoe erg kan iemand je tegenvallen? Je bereid je goed voor op de Tour de France, je wikt en weegt, elk loos uurtje wordt besteedt aan de voorbereiding van de drie belangrijkste wielerweken van het jaar. En dan als het moment daar is, weet je het niet op waarde te schatten. De etappe naar Épernay lieten ze Alaphilipe rijden alsof het ze niet interesseerde, in de rit naar Nancy krijgen ze de trein niet goed op de rails en als afsluiter wil het op weg naar La Planche des Belles Filles niet lukken om tijdsverlies te voorkomen. Ik schrik van mezelf dat ik zo negatief naar de laatste etappes kijk en de resultaten van de Jumbo-Visma renners niet op de juiste waarde weet te schatten. Uiteraard is dit veroorzaakt door het begin van deze Tour de France. In de aanloop werd ervan uitgegaan dat Dylan Groenewegen het geel zou ophalen, 30 jaar hadden we erop gewacht en nu zou hij dat varkentje wel even wassen (hoe verliep dat destijds in Utrecht met Dumoulin?). Hoe anders liep het, Mike Teunissen won op spectaculaire wijze de eerste rit, waar heel wielerminnend Nederland op een gele Dylan had gerekend. De euforie was misschien nu nog groter dan dat die geweest was zodra Dylan daar met het leeuwtje en de bloemen had staan zwaaien. Na de ritwinst in de openingsetappe was de koek nog niet op, de ploegentijdrit op zondag zorgde voor nog veel meer blijdschap. De bookmakers hadden het bijna goed, ja Team Ineos was favoriet en ja Team Ineos won bijna, maar Jumbo-Visma was door de bookmakers toch echt niet als topfavoriet neergezet en toch was het raak. En hoe dik was het raak! De concurrenten van Steven Kruijswijk werden in sommige gevallen op bijna een minuut gereden. Twee ritten gehad, twee keer was het raak, gekker moet het niet worden. Op dat moment kan het niet gekker worden, het zou wel kunnen, maar hoe reëel is die gedachte? De Tourorganisatie heeft de route van dit jaar uitgetekend met de pen van Alaphilippe op het papier Bardet en deze ingekleurd met de kleurtjes van Pinot. Dit is uiteraard het goed recht van de ASO, maar als gevolg daarvan was de ritwinst van Alaphilippe in Épernay niet zo vreemd. Had ik nou echt gedacht dat Wout Van Aert daar ff zou winnen? Dat Mike zijn gele trui er kwijt speelt is jammer, meer dan dat kun je het niet noemen, het waren vooral voor hem zelf drie fantastische dagen, een gele droom terwijl je de slaap niet kunt vatten. Hoe vaak maak je dat als renner mee, wij Nederlanders moesten er 30 jaar op wachten! Hopelijk heeft hij ondertussen weer wat kunnen slapen. Dylan was gecrasht met 60 km/h op de teller, denk daar even over na…….is het logisch dat hij dan de eerst volgende massasprint nog niet helemaal scherp staat, dat de afstemming nog niet is zoals deze had moeten zijn? Als naïeve over-enthousiaste supporter ging ik alweer van winst uit, die gaat er echt wel komen, misschien al wel vanmiddag als ik dit stuk zit te typen, anders komen er echt nog wel meer kansen. Hij hield de benen stil nog voordat hij bij de finish was. Als ik gefrustreerd ben dat hij niet kon winnen, hoe hard zal hij zelf gebaald hebben? Het vuur dat we soms bij Dylan zien, zal uit zijn oren zijn gekomen nadat hij als vijfde over de streep rolde. Juist dat vuur zal hij de volgende keer gebruiken om wél als eerste over de meet proberen te komen. De vreugde van de eerste dagen is haast niet te overtreffen, kan het mooier, kan het verrassender? De rit naar La Planche des Belles Filles zou één van de lastige momenten worden voor Steven, vooraf op papier bekeken dan. Zet de eerste week in het juiste perspectief en zie waar hij nu staat in het klassement, wie zijn directe concurrenten en waar staan ze in het klassement? Steven staat er heel goed voor, de rit naar La Planche des Belles Filles heeft hij prima gereden, waar hij goed in is, dat moet allemaal nog komen. Er wacht op hem, op ons en op het peloton, een loei zware derde week. Daar gaat nog heel veel gebeuren, dromen zullen jammerlijk uiteen spatten en tranen van geluk zullen biggelen. Waar ik nu vooral op hoop is dat ik het dan in het juiste perspectief zal kunnen bejubelen……..

En weer stond er geen renner van Jumbo-Visma met de bloemen te zwaaien. Het begint erop te lijken dat het Nederlands kampioenschap één van de moeilijkst te winnen wedstrijden is voor de Jumbo-Visma mannen de laatste jaren. Na de onreglementaire sprint van Danny van Poppel gisteren, blijft de overwinning van Dylan in 2016 de enige van de laatste tien jaar. Het is geen hoofddoel, het is geen must, maar het zou mooi zijn om, pak hem beet Mike Teunissen de komende Tour de France in het rood-wit-blauw te zien rijden. Fabio Jakobsen is geen koekenbakker en hij pakte knap de winst als solorijder tussen de blokken van Jumbo-Visma en Roompot. Wat wel een hoofddoel is, dat is de Tour de France. Zaterdag moet het gebeuren, een Nederlands kampioenschap mislopen is jammer, daar zit publicitair met het rood-wit-blauw enzo wel wat druk op, maar zaterdag de gele trui, dat is toch een hele andere koek. Door de ploegleiding is er goed naar Fabio Jakobsen gekeken, want ze sturen bij Jumbo-Visma geen koekenbakkers naar de Tour. Is het arrogant om te roepen dat momenteel de beste sprinter van het peloton bij Jumbo-Visma rijdt? Daar wil ik nog wel eens een boompje over opzetten, tel daarbij de mannen als Tony Martin, Mike Teunissen en Amund Grøndahl Jansen en wellicht steekt Wout Van Aert nog een handje bij, dan mag je wel spreken van dé sprinterstrein van het moment. Kijk naar de power die de mannen bezitten, kijk naar de arbeidsethos die ze aan de dag leggen, maar geniet ook van de teamspirit die momenteel bij Jumbo-Visma heerst. Het kan niet anders dan dat zaterdag, zondag én maandag het geel-zwart veelvuldig van voren te zien zal zijn. Of dit in de gele trui gaat resulteren? Christian Prudhomme en zijn kornuiten van de ASO hebben een werkelijk heerlijk parcours bedacht voor de komende drie fietsweken. Ja veel massasprints, te beginnen in Brussel op dag één, daar zullen ze bij Jumbo-Visma alleen maar van smullen en dien ten gevolge wij ook. Daarnaast een ploegentijdrit in de tweede rit, met de wetenschap dat dé sprinterstrein door Jumbo-Visma gerangeerd is, zal dat toch ook genieten moeten worden voor ons. Meedoen voor de winst zal een doelstelling moeten zijn lijkt me, met mannen als Martin, Teunissen, Grøndahl Jansen en Van Aert in de gelederen zal dat toch onderdeel van het plan zijn. De derde etappe naar Épernay, gevaar ligt op elke vluchtheuvel, lossen kun je op elke stijgende meter en de aansluiting missen is moeiteloos tijdens het draaien en keren de laatste paar kilometer, ga maar uit van vuurwerk op weg naar Épernay. Gelukkig zal het niet bij drie dagen fietsen blijven, drie weken van heuvelachtige etappes afgewisseld met biljartlakenvlak tot explosief korte bergritten, als kijker zal het genieten worden. Geen twee weken afwachten totdat eindelijk een serieuze berg opdoemt, nee op dag zes weet gelijk iedereen waar hij staat in de rangorde want dan wachten een paar mooie meisjes op het peloton……..vertaald klinkt het enigszins ranzig, in het Frans haast poëtisch: La Planche des Belles Filles. De klassementsmannen zullen aan de bak moeten, met de billen bloot heet dat zo mooi. Daarop volgen een paar hele lastige etappes om te controleren, achteraf kan het allemaal meevallen, vooraf kan ik me bedenken wat allemaal wellicht heel misschien zou kunnen gebeuren. Mijmerend over het vervolg van de rond zie ik handvol tussenritten die niet te controleren zullen zijn voor de sprintersploegen, echt mooie en korte bergritten, een finish op de Tourmalet, de Izoard gevolgd door de Galibier, of wat te denken van de rit naar Val Thorens? Vat u hem, het kan zo maar ineens de mooiste ronde van Frankrijk sinds jaren worden. Helaas dus geen rood-wit-blauw aan de start dit jaar, maar eerlijk gezegd neem ik ook genoegen met heel veel geel-zwarte komende weken, want dat moet toch gaan lukken!

Het is iets waar niet alle mannen even goed in zijn, ook wordt het niet door iedereen evenveel gewaardeerd, maar toch, als je echt wat moois klaar wilt spelen zal je toch echt jezelf eraan over moeten geven……het soms oh zo lastige maar wel lekkere voorspel. In juli moet het hoogtepunt van het seizoen liggen, althans zo wordt door menig vakantie vierende tourkijker de ronde van Frankrijk gezien. En om dit hoogtepunt in nog intenser te kunnen ervaren is het voorspel onvermijdelijk. Niet alleen voor de renners, maar ook voor ons kijkers is het een onderdeel van het wielerseizoen die soms verplichte kost is, maar soms ook genieten geblazen is. Wie zegt dat voorspel saai moet zijn, wie zegt dat voorspel een verplicht nummer moet zijn? Er zijn weinig renners die het op kunnen brengen om vanuit de Giro door te rollen naar de Tour de France, laat staan een goed klassement rijden in Italië en dan ervan uitgaan dat ze dit nog eens dunnetjes overdoen in Frankrijk. Bekijk de top tien van de het eindklassement van de Giro, wie gaan we van hen terugzien in Frankrijk? Er gaan er een paar starten, maar top tien in Parijs gaat geen van hen halen. Vorig jaar zat er iets meer tijd tussen beide rondes, toen bleken o.a. Froome en Dumoulin in staat wel de combi tot een succesvol einde te kunnen brengen. Wij, de intensieve volgers, stuiterden na de Giro keihard het zwarte gat in. Jaren van ervaring hebben uitgewezen dat de dubbel toch geen probleem hoeft te zijn, maar het benoemde voorspel is daarbij niet onbelangrijk. Door de voorbereidingskoersen kunnen we de wrange nasmaak van de Giro of buitensporige euforie weer relativeren en zijn “we” straks helemaal klaar voor drie intense weken in Frankrijk. Waar bestaat dit voorspel uit, wie rijdt waar, wie durft nu al de kaarten op tafel te gooien? Vooralsnog ziet het ernaar uit dat vrijwel alle toppers gestart zijn in het Critérium du Dauphiné, daar staat een rij klassementsmannen te drommen om de benen te testen. Froome hoopt voor het eerst dit jaar een top tien klassering te realiseren in een klassement? Dumoulin gaat zijn benen testen? Hoewel, het zal vooral dat ene been zijn, die met dat tandwielafdruk op de knie. Pinot zal de Fransen weer voor zich willen winnen en Quintana kan eindelijk een klassement rijden zonder het kopmanschap te moeten delen. Jumbo Visma is met de helft van de Tourselectie aan de start verschenen. Verrassend was de selectie van Wout Van Aert, hij zal Steven Kruijswijk bij gaan staan in de Tour, maar net als in de Tour zal hij ook in de Dauphiné zichzelf mogen ontdekken, hopelijk gaat hij ons niet alleen met het feit dat hij erbij is verrassen. De andere helft van de Jumbo Visma mannen zitten niet thuis, of blijven in ieder geval niet thuis zitten. Uiteraard bestaat voor ons volgers het voorspel voornamelijk uit het op de bankhangen en koers kijken, maar de benen van Dylan worden niet sneller van bankhangen. Laat staan dat de afstemming tussen hem, Mike Teunissen, Amund Grondahl Jansen en Tony Martin beter wordt van chips eten en koers kijken. De heren zullen aan de start staan in de ZLM Tour, een mooie koers door Zuid Nederland met daarbij ook meerdere kilometers over Belgisch grondgebied. De overwegend vlakke kilometers maken het een mooie voorbereidingskoers op de Tour de France. Dylan gaat in Brussel op voor de gele trui, wat is er mooier om alvast de smaak te pakken te krijgen door in de ZLM Tour al de boel op scherp te zetten. Bestaat het voorspel dan alleen uit de ZLM Tour en de Dauphiné? Je er gemakkelijk vanaf maken heeft niet de uitwerking waar je op hoopt, neem je tijd. We hebben dan ook nog Zwitserland, de Ronde van Zwitserland is bijzondere voorbereidingskoers. Het is een koers waar renners aan de start staan die van hoogtestage afkomen en niet weten waar ze staan en renners die uit de Giro komen rollen en nog hopen op een weekje goede benen. Het is een koers waar de vele hoogtemeters het voorspel voor ons volgers erg aantrekkelijk maken, de vergezichten zijn in Zwitserland altijd weer fantastisch en de hiervoor beschreven mengeling van renners maakt het een onvoorspelbare koers. Bij mij is het voorspel rustig begonnen, heerlijk verregende renners op koude Franse wegen, dit zal straks overgaan in zwaar zwetende renners op zonovergoten beklimmingen in Zwitserland gevolgd door brede geblokte sprinters in flitsende massasprints in de ZLM Tour. Dit geheel rond ik af met een weekje nationale kampioenschappen en dan hoop ik op een hoogtepunt in Frankrijk om van te smullen.